Την επιτυχία και την ευτυχία δεν τα φτιάχνεις με τα ΝΑΙ αλλά με τα ΟΧΙ!

Επαναλαμβάνουμε: την επιτυχία και την ευτυχία δεν την φτιάχνεις λέγοντας “ναι σε όλα” αλλά λέγοντας “όχι σε κάποια”! Εννοείται πως είναι υποχρέωση μας, και πολλές φορές απόλαυση, να δοκιμάζουμε τα πάντα. Αυτό γιατί αφενός μπορούμε να γνωρίσουμε τα πράγματα καλύτερα (πρόσωπα, καταστάσεις, εταιρείες κ.α.) και να κρίνουμε αντικειμενικά και αφετέρου, γιατί μπορούμε να μάθουμε από αυτά. Αρκεί βέβαια να θυμόμαστε και να τηρούμε δύο θεμελιώδεις κανόνες: να μην θυσιάζουμε τον εαυτό μας αλλά να τον εξελίσσουμε, να γινόμαστε καλύτεροι και να μην κάνουμε ποτέ το ίδιο λάθος δυο φορές. Άλλωστε, όπως είπε και ο Ιάπωνας επιχειρηματίας Soichiro Honda: “Η επιτυχία είναι κατά 99% αποτυχία”.

Ναι και Όχι στις επιχειρήσεις

Ομοίως και αναλόγως, τα ίδια ισχύουν και για τις εταιρείες και τους επιχειρηματίες, γενικά. Υπάρχουν οι υγιείς, οργανωμένες και σοβαρές επιχειρήσεις και άλλες που διαθέτουν εικόνα αλλά στερούνται ουσίας και δεν τις εμπιστεύεσαι ούτε για να παρκάρεις. Υπάρχουν οι επιχειρηματίες που διαθέτουν αντίληψη, παιδεία και υπευθυνότητα και άλλοι που φημίζονται για την κοινωνικότητα, την ματαιοδοξία και τον τυχοδιωκτισμό τους. Αυτοί που σύμφωνα με τον αρχαίο τραγωδό Ευριπίδη: “ευνοούνται από την τύχη, γίνονται αλαζονικοί και δεν συμπεριφέρονται σωστά” γιατί απλά, δεν έχουν το υπόβαθρο και την παιδεία να αντιληφθούν καταστάσεις και να σεβαστούν απόψεις.

Στην επαγγελματική του πορεία, κάθε στέλεχος (εργαζόμενος) θα γνωρίσει και από τα δύο είδη και θα κληθεί να κάνει τις επιλογές του με βάση τα όσα γνωρίζει εκείνη τη στιγμή. Δυστυχώς, στο συγκεκριμένο σημείο έχει 69% πιθανότητες να επιλέξει λάθος ή τουλάχιστον να μην δικαιωθούν οι προσδοκίες του, καθώς οι πληροφορίες και τα κριτήρια στα οποία πιθανότατα θα βασιστεί είναι περιορισμένα και σε πολλές περιπτώσεις, επιλεκτικά δοσμένα. Κάτι που, ευτυχώς ή ατυχώς, το διαπιστώνει μόνο ιδίοις όμμασι από τη στιγμή που καλείται να εργαστεί εντός συγκεκριμένου συστήματος και να συνεργαστεί με στελέχη διαφορετικού διαμετρήματος, υπόβαθρου και φιλοσοφίας. Σε περίπτωση που δικαιωθεί η επιλογή του, όλα βαίνουν και εξελίσσονται ομαλά, το στέλεχος (εργαζόμενος) επενδύει στην εταιρεία και η εταιρεία σε αυτόν, αποκομίζοντας και οι δύο ανάλογα και δίκαια οφέλη. Σε μια αντίθετη περίπτωση όμως, μία τέτοια συνεργασία δεν μπορεί να έχει διάρκεια, ούτε εξέλιξη, συνεπώς τερματίζεται σχεδόν πάντα βίαια και άκομψα, επιφέροντας κυρώσεις και συνέπειες εκατέρωθεν.

Μήπως όμως, αυτό δεν ολοκληρώνεται εκεί; Μήπως, οι εντυπώσεις και οι επιπτώσεις μιας συνεργασίας (θετικές ή αρνητικές) δεν εξαντλούνται βραχυπρόθεσμα; Μήπως, σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο οφείλουμε όλοι να αναγνωρίζουμε την αξία και την προσφορά αλλά ταυτόχρονα, να εκθέτουμε την ανευθυνότητα και την εκμετάλλευση; Και αυτό γιατί μία επιβράβευση προσφέρει ικανοποίηση και βοηθά τον καλό να γίνει καλύτερος αλλά μία επίπληξη γεννά αμφιβολίες και αναγκάζει τον κακό να αλλάξει νοοτροπία…

Και αυτό ισχύει για όλα τα στελέχη, τους εργαζόμενους, τις ίδιες τις εταιρείες και τους επιχειρηματίες αλλά πρωτίστως, τις εταιρείες και τα στελέχη της αγοραλογίας-marketing. Και αυτό γιατί όλοι, αλλά ειδικότερα οι διαφημιστές-marketers, με κάθε πράξη, δήλωση, καμπάνια, συνεργασία αναλαμβάνουμε μία ευθύνη απέναντι τόσο σε άλλες εταιρείες, όσο και σε καταναλωτές, δηλαδή σε ανθρώπους που ίσως αύριο κληθούν να κάνουν μία ανάλογη επιλογή διακινδυνεύοντας να δικαιωθούν ή να ζημιωθούν. Γιατί ίσως, με αυτό τον τρόπο αναγκάσουμε τις δυσλειτουργικές επιχειρήσεις να αλλάξουν φιλοσοφία και να υιοθετήσουν πιο τεχνοκρατικές και αποτελεσματικές δομές ή ίσως τελικά, απλά ξεκαθαρίσει η αγορά από εταιρείες και πολιτικές που φαντάζουν υγιείς και θελκτικές αλλά μακροπρόθεσμα αποδεικνύονται καταστροφικές…

Οι ανασταλτικοί παράγοντες και τα προβλήματα βέβαια εδώ, είναι τόσο η λανθασμένη ενοχική ψυχολογία και το σύνδρομο του καλού παιδιού, όσο και ο φόβος για την ανάληψη ευθύνης. Με άλλα λόγια, αποφεύγουμε να κατηγορήσουμε κάποιον ή κάτι, είτε γιατί θέλουμε να είμαστε αρεστοί ή/και κοινωνικά αποδεκτοί, είτε γιατί φοβόμαστε την εξέλιξη ή/και την αντίδραση που θα προκύψουν. Αδίκως και αδικαιολογήτως βέβαια, αρκεί η κριτική να είναι αντικειμενική και αυτό που θα ειπωθεί να είναι τεκμηριωμένο. Θα μπορούσε κάποιος να κατηγορηθεί αν κάποτε χαρακτήριζε τον Buddha χοντρό, τον Yul Brynner φαλακρό ή την παρέα της Χιονάτης νάνους; Αυτό δεν θα ήταν καν κριτική, διαπίστωση θα ήταν! Άλλωστε, μην ξεχνάμε και την ρήση του Σοβιετικού ηγέτη Leon Trotsky: “η ευθύνη γεννιέται όταν δεν λέμε εγκαίρως όχι”…

Με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους, πιστεύουμε πως πρέπει πλέον να έχουμε την ανάλογη αντιμετώπιση σε εταιρείες και επιχειρηματίες. Να αποδίδουμε τα εύσημα σε εταιρείες και επιχειρηματίες που προσπαθούν, αναπτύσσονται, επενδύουν και ανταμείβουν και ταυτόχρονα, να αποδίδουμε ευθύνες σε αυτούς που απλά βολεύονται, συντηρούν, υπόσχονται και εκμεταλλεύονται. Οι διαφορές είναι αρκετές και ξεκάθαρες: μία αξιόλογη εταιρεία έχει αντικείμενο, παράγει έργο, διαθέτει υποδομές, απασχολεί στελέχη, χαρακτηρίζεται από ανάπτυξη και δημιουργεί υπεραξία ενώ μία προβληματική εταιρεία μπορεί να έχει αντικείμενο αλλά δεν παράγει έργο, διαθέτει απλά εγκαταστάσεις και απασχολεί εργαζόμενους, αυτοσυντηρείται και δημιουργεί χρέη αντί για κέρδη.

Αν και οι προβληματικές εταιρείες, λόγω οικονομικής κρίσης αλλά και έλλειψης επιχειρηματικής παιδείας, αποτελούν μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής οικονομίας, το μέλλον ανήκει ξεκάθαρα στην πρώτη κατηγορία, αυτή των αξιόλογων εταιρειών και των σοβαρών επιχειρηματιών. Ποιος ο λόγος να επενδύσει κάποιος (χρόνο, χρήμα, προσπάθεια) σε μία εταιρεία που δεν δημιουργεί και δεν εξελίσσεται, που δεν τηρεί συμφωνίες και χρονοδιαγράμματα, που παράγει ζημίες αντί για κέρδη, που δεν σέβεται και δεν αναγνωρίζει τις προσπάθειες, που ζει στο παρελθόν χωρίς να μαθαίνει από αυτό; Και αντίστοιχα, ποια μπορεί να είναι η επισφάλεια από την επένδυση σε μία σοβαρή εταιρεία που σέβεται εαυτόν και στελέχη, που αναπτύσσεται με σοβαρότητα και σχέδιο, που έχει αποκομίσει γνώση από την πορεία της και την μετατρέπει σε έργο;

Δυστυχώς, και οι δύο μορφές εταιρειών και επιχειρηματιών είναι αναπόσπαστα κομμάτια της Ελληνικής οικονομίας και τις απαντούμε με την ίδια συχνότητα. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο αντιμετώπισης τους, τις επιλογές που κάνουμε εμείς και τις δυνατότητες που τους παρέχουμε. Εμείς, και αυτή είναι η συμβουλή μας και το συμπέρασμα του άρθρου, επιλέγουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, να αποδώσουμε συνειδητά αυτό ακριβώς που αξίζουν ή/και προκαλούν, να αναγνωρίσουμε αξίες και να εκθέσουμε καταστάσεις, πάντα όμως τεκμηριωμένα, με υπευθυνότητα προς το κοινό και σεβασμό στους συνεργάτες μας.

Για να κάνεις μεγάλα πράγματα, δεν είναι ανάγκη να είσαι μεγαλοφυΐα, δεν είναι ανάγκη να είσαι πάνω από τους άλλους ανθρώπους αλλά πρέπει να είσαι μαζί τους, είπε ο Charles-Louis Montesquieu.

Ναι, αλλά μόνο με αυτούς που αξίζουν, συμπληρώνουμε εμείς…