Ο όρος “οικονομία” προέρχεται από την αρχαία ελληνική “οἰκονομία”, δηλαδή οίκου (σπίτι, νοικοκυριό) – νομή (δηλαδή διαχείριση) και μπορεί να οριστεί ως το σύνολο των ενεργειών των ανθρώπων, σε μία οργανωμένη κοινωνία (οικογένεια, πόλη, κράτος κ.ο.κ.), με αντικειμενικό σκοπό την παραγωγή κέρδους, ανά περίπτωση και στο σύνολο της. Περιλαμβάνει την παραγωγή, την διανομή και την κατανάλωση αγαθών και υπηρεσιών όπως ορίζονται από κανόνες και μηχανισμούς, επηρεάζονται από ανάγκες και προθέσεις, καθορίζονται από την προσφορά και την ζήτηση και γενικά είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αναπόφευκτα επηρεάζεται, αλλάζει και εξελίσσεται!
Ειδικά η Ελληνική οικονομία, μετά από 6 συναπτά έτη “κρίσης”, έχει συρρικνωθεί σε απίστευτο βαθμό, με όλους τους δείκτες της να παρουσιάζουν αρνητικό πρόσημο και με το Α.Ε.Π. να μειώνεται σταθερά, σε ετήσια βάση από 3,9% (χαμηλότερο) έως 8,9% (υψηλότερο) και συνολική μείωση κατά περίπου 80 δις ευρώ… Από αυτά τα δεδομένα επηρεάζονται και οφείλουν να ανταποκριθούν όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτή που, για τις ανάγκες του άρθρου, διαχωρίζονται σε τρία μεγάλα υποσύνολα: το Δημόσιο (Κράτος), τους ιδιώτες (καταναλωτές) και τους φορείς (Επιχειρήσεις).
Το Ελληνικό κράτος, στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορεί να κάνει πολλά και δυστυχώς, ότι κάνει δεν είναι απαραίτητα προς την σωστή κατεύθυνση οπότε και περιμένουμε τα ελάχιστα από αυτό. Επιτακτικές ανάγκες θεωρούνται η απλοποίηση του φορολογικού και επιχειρηματικού περιβάλλοντος, η προσέλκυση επενδύσεων και κυρίως, η συγκρότηση Εθνικού σχεδίου ανάπτυξης αλλά, εφόσον δεν υπάρχουν απτές ενδείξεις, ούτε προσδόκιμες ημερομηνίες, όλα αυτά χαρακτηρίζονται ως “ευσεβείς πόθοι”…
Οι ιδιώτες-καταναλωτές είναι αντικειμενικά η κινητήριος δύναμη της οικονομίας αφού αφενός αποτελούν το εργατικό δυναμικό (αυτοί που παράγουν) και αφετέρου και το δυναμικό πελατολόγιο (αυτοί που καταναλώνουν). Δυστυχώς όμως, και οι δύο ιδιότητες έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση καθώς η (πραγματική) ανεργία καλπάζει κοντά στο 30%, και, παρόλο που καλούνται να καταναλώσουν το 70% των Ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών, η αγοραστική τους δύναμη έχει μειωθεί κατά 38%, σε επίπεδα της δεκαετίας του 1980…Οπότε και ο “κλήρος” πέφτει στις “γενναίες” Ελληνικές επιχειρήσεις!
Αυτές είναι που ουσιαστικά προσφέρουν τα μέγιστα στην Ελληνική οικονομία, αφού χρηματοδοτούν το Ελληνικό κράτος και απασχολούν εργαζόμενους, αλλά και έχουν υποφέρει περισσότερο από την κρίση αφού μειώθηκε η κερδοφορία τους κατά 60% και ήδη έχουν κλείσει 35% από αυτές… Αντικειμενικά λοιπόν, η Ελληνική οικονομία έχει πρόβλημα, το ίδιο και οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες! Όλοι συμφωνούν πως κάτι πρέπει να γίνει και μάλιστα άμεσα. ΑΛΛΑ ΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ;
Η μόνη απάντηση είναι ανάπτυξη, και μάλιστα αυτή των Ελληνικών επιχειρήσεων! Και σε αυτή, δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, ούτε περίπλοκες εξισώσεις: αύξηση των πωλήσεων = αύξηση των κερδών = προσέλκυση επενδύσεων = δημιουργία θέσεων εργασίας = πραγματική ανάπτυξη!Όπως έχουμε ήδη τονίσει, το ζητούμενο στις επιχειρήσεις είναι απλά, τα κέρδη! Σε όποια μορφή και (σχεδόν) με όποιο τρόπο! Και τα κέρδη είναι το αποτέλεσμα της εξίσωσης: πωλήσεις-κόστη = κέρδη. Άρα, είτε πρέπει να αυξήσουμε τις πωλήσεις ή να μειώσουμε τα κόστη ή και τα δύο. ΑΛΛΑ ΠΟΙΟ, ΤΙ ΚΑΙ ΠΌΣΟ;
Οι περισσότερες επιχειρήσεις ξεκινούν από τη μείωση κόστους: κόστος προμηθειών (Ά υλών, μεταφορικά), λειτουργικού (έξοδα παραστάσεως, καύσιμα, ενοίκια), marketing (διαφήμιση, προβολή, προσφορές) και εργατικού (μείωση προσωπικού, μείωση αποδοχών, καθυστερήσεις) κ.α. Αυτές οι επιλογές, αν και βραχυπρόθεσμα και άμεσα φαντάζουν αποτελεσματικές, ουσιαστικά χαρακτηρίζονται ημιτελείς γιατί δεν μπορούν να αποδώσουν μόνες τους, άστοχες γιατί δεν επιφέρουν πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα και κυρίως σε βάθος χρόνου και επικίνδυνες γιατί μπορεί να επηρεάσουν άλλες παραμέτρους.Ενδεικτικά, σημειώνεται πως η μείωση κόστους προμηθειών μπορεί να επηρεάσει την ποιότητα των τελικών προϊόντων, η μείωση των λειτουργικών εξόδων και της διαφήμισης σίγουρα θα μειώσει και τις πωλήσεις ενώ η μείωση των εργατικών δαπανών θα επιφέρει απώλειες και στα δύο αφού, μειώνοντας το δυναμικό μειώνεται και η ίδια η παραγωγή και ταυτόχρονα, μειώνοντας μισθούς μειώνεται και η αγοραστική δύναμη αυτών άρα, της πελατειακής βάσης δεδομένου πως ο κάθε εργαζόμενος είναι και εν δυνάμει καταναλωτής. Συμπέρασμα: η μείωση του κόστους από μόνη της δεν αποτελεί την πλέον ενδεδειγμένη επιλογή αφού δεν έχει μακροχρόνια εφαρμογή, τα αποτελέσματα είναι αμφίβολα και μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την επιχείρηση με πολλούς τρόπους και σε πολλά επίπεδα…
Στον αντίποδα, βρίσκεται η αύξηση των πωλήσεων. Αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ποιοτική ή/και ποσοτική: μπορούμε δηλαδή, είτε να αυξήσουμε την πελατειακή βάση (αντί για 1.000 πελάτες να έχουμε 10.000 πελάτες που θα πραγματοποιούν 1 αγορά/μήνα=10.000 πωλήσεις) ή να αυξήσουμε τον δείκτη-ρυθμό κατανάλωσης (να συνεχίσουμε να έχουμε 1.000 πελάτες αλλά να πραγματοποιούν 4 αγορές/μήνα=4.000 πωλήσεις). Η μορφή, ο τρόπος και το ύψος της αύξησης εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες όπως το είδος του προϊόντος, η τιμή, η ποιότητα, η ανάγκη του καταναλωτή, ο ανταγωνισμός κ.α. και εφαρμόζεται ανά περίπτωση. Σαφώς, η αύξηση των πωλήσεων, σε αντίθεση με την μείωση του κόστους, αποδίδει μακροπρόθεσμα και απαιτεί επένδυση σε χρόνο και χρήμα αλλά σε περίπτωση επιτυχίας τα οφέλη είναι περισσότερα και διαρκούν περισσότερο…Τελικά, τι είναι προτιμότερο: η μείωση του κόστους, η αύξηση των πωλήσεων ή και τα δύο; Και πως το επιτυγχάνουμε πρακτικά;
Οι απαντήσεις και οι λύσεις σε αυτά ποικίλουν ανά περίπτωση αλλά αν έπρεπε να παραθέσουμε μία και μόνη απάντηση συνδυάζοντας γνώση, έρευνα και εμπειρία, αυτή θα ήταν: μία επιχείρηση που θέλει και αξίζει να αναπτυχθεί, οφείλει να επενδύσει 20%-25% σε εξορθολογισμό (όχι απαραίτητα μείωση) των εξόδων της, 65%-70% σε αύξηση των πωλήσεων και 10% σε άλλους παράγοντες. Σκόπιμο είναι να διευκρινίσουμε πως δεν αναφερόμαστε σε “μείωση” και ”αύξηση” με την στενή έννοια των όρων αλλά σε ουσιαστική επίδραση σε πραγματικές αξίες π.χ. αν καταφέρουμε να αυξήσουμε την παραγωγή μας 10% χωρίς μείωση προσωπικού, αυτό συνεπάγεται 7% μείωση του κόστους του προϊόντος και 5% αύξηση στα κέρδη…
Το μέσο για να επιτύχουμε όλα τα παραπάνω είναι απλά μια ολοκληρωμένη στρατηγική επικοινωνίας (marketing plan), μία αποτελεσματικότερη διαχείριση (management) και μια ολιστική προσέγγιση που να βασίζεται στην υπευθυνότητα, την αποφασιστικότητα αλλά και την φαντασία. Και επίσης, χρειάζονται επιτυχημένες συνεργασίες και αξιόπιστα στελέχη για να εφαρμόσουν αυτές τις ουσιαστικές αλλαγές. Με απλά λόγια, πρέπει να εντοπίσουμε τι και πως το χρειάζονται οι πελάτες μας (marketing), να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε ότι χρειάζεται (management) και τελικά, να το κοινοποιήσουμε και να το διαθέσουμε στο κοινό ενεργοποιώντας ανάλογα κανάλια πωλήσεων.
Στην “Μ.G.” Ανάπτυξη Επιχειρήσεων γνωρίζουμε, θέλουμε και μπορούμε να σας βοηθήσουμε να αντεπεξέλθετε στις προκλήσεις των καιρών. Έχουμε τα απαραίτητα γνωστικά εφόδια, τα εξελιγμένα εργαλεία και τους κατάλληλους ανθρώπους σε Ελλάδα και εξωτερικό, όλα πλαισιωμένα με φαντασία και εμπειρία. Εμείς έχουμε ότι χρειάζεστε στο ταξίδι σας αλλά τελικά, αυτό που πραγματικά χρειάζεστε για να ξεκινήσετε το έχετε κυρίως και μόνο εσείς: την ανάγκη, την θέληση και την απόφαση!
Comentarios